Dışarıdan gelen çocuklarımıza;

“Okul nasıl geçti?”

“Bugün neler öğrendiniz?”

“Arkadaşlarınla nereye gittiniz, neler yaptınız?”

“Öğretmenin ödev verdi mi?”

örneklerindeki gibi sadece olaylara ve sorumluluklara odaklı soru-cevap şeklinde sorular sorduğumuz sürece çocuklarımızın da sohbetleri sadece bizim sorduğunuz soruların yanıtlarından hatta çoğunlukla da “her zamanki gibi” geçiştirmelerden oluşacaktır.

Çocuklarımızdan anlatmasını beklediğimiz olaylar, duygular, sırlar tabii ki de var, ancak kendimize dönüp baktığımız zaman, bugün biz neler anlattık çocuklarımıza? Karşıdan karşıya geçerken gördüğümüz yavru kediyi, çamaşır asarken düşürdüğümüz çorap tekini, işe giderken kaçırdığımız otobüsü, iş yerinde patronumuzdan aldığımız tebriği, kırıldığımız yakın arkadaşımızı anlattık mı? Bizim de üzülebileceğimizi, bizim de yanlış yapacabileceğimizi, bizim de heyecanlanabileceğimizi çocuklarımız biliyor mu? Ona bizi tanıması için, duygularımızı anlaması için ipuçları verelim. Bizi ne kadar iyi tanırsa kendisini o kadar yakın ve güvenli hissedecektir.

Şimdi tekrar en başa dönersek, çocuklarımızın bizimle bir şeyler paylaşmalarını istiyorsak önce kendimizden bir şeyler paylaşarak onları teşvik etmeliyiz. Çünkü bu şekilde çocuklar paylaşmanın, günü ve duyguları anlatmanın ailede huzurlu bir rutin olduğunu kavrayacaklardır.